De Zonnekinderen was een kinderdagverblijf in Gent voor kinderen van 6 maanden tot 3 jaar oud geïnspireerd vanuit het antroposofisch mens- en wereldbeeld. In augustus 2016 openden wij de deur, in de zomer van 2022 sluiten we opnieuw onze deuren.

Het is met erg gemengde gevoelens dat we deze beslissing nemen. Zes jaar lang was De Zonnekinderen een warm nest voor vele kleine kinderen en hun ouders. We zijn er in die jaren in geslaagd om een prachtig liefdevol klein eilandje te creëren voor de kinderen en hun ouders, een warme tweede thuis voor velen.

Aan de andere kant, achter de schermen en voor de medewerkers, zijn het ook zes keiharde jaren geweest. We hebben veel gegeven, veel liefde gevoeld voor de kinderen en voor het project, veel gezorgd, erg veel gezorgd. In de jaren dat De Zonnekinderen bestond is er veel verloop geweest in ons team, velen waren na een tijdje ‘op-gegeven’ en ‘moe-gezorgd’. Tot we op het punt kwamen in het afgelopen jaar, dat niet één, niet enkelen onder ons, maar wij allemaal eigenlijk de draagkracht niet (meer) hadden om dit project verder te zetten. We vonden niemand die ons team kon komen versterken en kwamen tot de conclusie dat de vorm waarin we werkten niet duurzaam is.

Het is voor ons een moeilijke en intense zoektocht geweest om binnen het huidige systeem van kinderopvang onze visie en ideeën op wat het kleine kind in die eerste jaren nodig heeft en waar het wel bij vaart in de praktijk te brengen. Er is van bovenaf en in de regelgeving een andere kijk op wat kleine kinderen al dan niet nodig hebben en op wat prioritair is in de kinderopvang, waardoor er heel wat regels zijn die tegenwerken als je iets op een andere manier wil gaan doen. Er is een zeer ongunstig statuut voor onthaalouders en er zijn extreem weinig middelen, waardoor de werkomstandigheden voor de medewerkers bedroevend slecht zijn. De job als kinderbegeleider is ondergewaardeerd, er is weinig aanzien, weinig respect eigenlijk voor dit belangrijke werk en wij ervaren ook weinig respect voor de kinderen zelf in regelgeving en omkadering. Samengevat: het is niet evident om het ‘anders’ te doen binnen de bestaande kaders. Het is dan ook niet voor niets dat De Zonnekinderen een vrij uniek project was. Het is niet dat er geen anderen waren die ons voorgingen op dit pad en onderweg struikelden, over kop gingen of genoodzaakt waren om op te geven. Er zijn nog steeds enkele moedige mooie mensen actief in deze sector, die blijven proberen op een gezonde manier voor jonge kinderen te zorgen binnen dit systeem en die daarvoor eindeloos veel respect verdienen.

In ons aanvoelen gaat de maatschappij steeds verder door aan een heel erg hoog, steeds sneller tempo. Het lijkt wel, als je meedraait binnen de bestaande structuren van die maatschappij, dat je niet anders kan dan je over te geven aan die snelstromende rivier en alleen maar kan proberen onderweg elkaar niet te verliezen en liefst niet te verdrinken. Proberen op de rem te gaan staan, trager te gaan en te investeren in een krachtige verbinding met de mensen en kinderen waarvan je houdt, vraagt erg veel energie en veel offers. Het tempo ligt voor ons volwassenen al zo ontzettend hoog, laat staan voor die kleintjes, die van nature leven in een trager ritme… Wij voelen dat het voor ons niet langer klopt om te blijven meetrappelen in een kinderopvangsysteem dat in de eerste plaats bedacht is vanuit wat de maatschappij nodig heeft: een goedkope manier om zoveel mogelijk mensen (ouders) aan het werk te hebben en niet vanuit wat een goed idee zou zijn voor de kinderen waarrond het draait in die kinderopvang. Als we zouden vertrekken vanuit wat een kind in die eerste jaren nodig heeft, dan zou het er volgens ons wel eens helemaal anders kunnen uitzien.

Wij kiezen ervoor om niet langer iets te faciliteren waarin we niet meer helemaal geloven. Ook al doet het ons erg veel verdriet om De Zonnekinderen in zijn huidige vorm en op deze plek los te laten. Het is niet dat het geen schone plek was. We zijn fier op wat we verwezenlijkt hebben. We zijn blij dat we zoveel kindjes in liefde hebben kunnen begeleiden in die eerste drie jaren van hun leventje. We zijn dankbaar voor de warmte en de geborgenheid die we gevoeld hebben in de gemeenschap die ontstond rondom De Zonnekinderen. Zo ontzettend dankbaar voor die zes mooie jaren.

Nu is het tijd om te gaan uitzoeken hoe De Zonnekinderen er zou kunnen uitzien als we de vorm van ‘kinderopvang’ binnen het huidige systeem loslaten en vertrekken vanuit de vraag: wat hebben jonge kinderen (én hun ouders) in die eerste jaren nodig? Waar kunnen wij helpen en ondersteunen?Opvang kan daar een deel van zijn, maar ons aanvoelen is dat er eigenlijk zoveel meer nodig is dan louter ‘opvang’.

Wij nemen nu even de tijd om De Zonnekinderen af te ronden, afscheid te nemen van de kinderen, om op te ruimen en in ons op te nemen wat we willen meenemen uit deze ervaring. Er zal niet meteen een Zonnekinderen 2.0 in de wereld staan, maar er is wel de intentie om aan de slag te gaan met die vraag: een project dat er is om jonge kinderen en hun ouders in die eerste jaren (wie weet nog veel verder) te ondersteunen, hoe zou dat eruit kunnen zien? Als je in de toekomst graag op de hoogte gehouden wil worden mag je dat laten weten via mail: dezonnekinderen@gmail.com. Je zal ons ook kunnen volgen via onze Facebookpagina